ماه بالاي سر آبادي است ،

اهل آبادي در خواب.

روي اين مهتابي ، خشت غربت را مي بويم.

باغ همسايه چراغش روشن،

من چراغم خاموش ،

ماه تابيده به بشقاب خيار ، به لب كوزه آب.

غوك ها مي خوانند.

مرغ حق هم گاهي.

كوه نزديك من است : پشت افراها ، سنجدها.

و بيابان پيداست.

سنگ ها پيدا نيست، گلچه ها پيدا نيست.

سايه هايي از دور ، مثل تنهايي آب ، مثل آواز خدا پيداست.

نيمه شب با يد باشد.

دب آكبر آن است : دو وجب بالاتر از بام.

آسمان آبي نيست ، روز آبي بود.

ياد من باشد فردا ، بروم باغ حسن گوجه و قيسي بخرم.

ياد من باشد فردا لب سلخ ، طرحي از بزها بردارم،

طرحي از جاروها ، سايه هاشان در آب.

ياد من باشد ، هر چه پروانه كه مي افتد در آب ، زود از آب در آرم.

ياد من باشد كاري نكنم ، كه به قانون زمين بر بخورد .

ياد من باشد فردا لب جوي ، حوله ام را هم با چوبه بشويم.

ياد من باشد تنها هستم.

ماه بالاي سر تنهايي است.

خانه ی دوست کجاست؟

سهراب سپهری

نام شعر : روشني، من، گل، آب

ابري نيست

ابري نيست . 
بادي نيست.

شب سرشاري بود

رود از پاي صنوبرها

تا فراترها مي رفت

دره مهتاب اندود

وچنان روشن کوه که خدا پيدا بود

در بلندي ها ، ما

دورها گم، سطح شسته ، و نگاه از همه شب نازکتر

دستهايت ، ساقه ي سبز پيامي را مي داد به من

وسفالينه ي انس

با نفس هايت آهسته ترک مي خورد

وتپش هامان مي ريخت به سنگ

از شرابي ديرين ، شن تابستان در رگها

ولعاب مهتاب ، روي رفتارت

تو شگرف، تورها ، وبرازنده ي خاک

فرصت سبز حيات ، به هواي خنک کوهستان مي پيوست

سايه ها بر مي گشت

وهنوز در سر راه نسيم

پونه هايي که تکان مي خورد

جذبه هايي که بهم مي ريخت

سهراب سپهری

صدای پای آب، نثار شبهای خاموش مادرم

دشت هايي چه فراخ‌! 
كوه هايي چه بلند! 


در گلستانه چه بوي علفي مي آمد! 
من در اين آبادي‌، پي چيزي مي گشتم‌: 
پي خوابي شايد، 
پي نوري‌، ريگي‌، لبخندي‌. 

پشت تبريزي ها 
غفلت پاكي بود، كه صدايم مي زد. 

پاي ني زاري ماندم‌، باد مي آمد، گوش دادم‌: 
چه كسي با من‌، حرف مي زند؟ 
سوسماري لغزيد. 
راه افتادم‌. 
يونجه زاري سر راه‌. 
بعد جاليز خيار، بوته هاي گل رنگ 
و فراموشي خاك‌. 

لب آبي 


گيوه ها را كندم‌، و نشستم‌، پاها در آب‌:
«من چه سبزم امروز 
و چه اندازه تنم هوشيار است‌! 
نكند اندوهي‌، سر رسد از پس كوه‌. 
چه كسي پشت درختان است؟ 
هيچ‌، مي چرخد گاوي در كرد. 
ظهر تابستان است‌. 
سايه ها مي دانند، كه چه تابستاني است‌. 
سايه هايي بي لك‌، 
گوشه يي روشن و پاك‌، 
كودكان احساس‌! جاي بازي اين جاست‌. 
زندگي خالي نيست‌: 
مهرباني هست‌، سيب هست‌، ايمان هست‌. 
آري 
تا شقايق هست‌، زندگي بايد كرد. 

در دل من چيزي است‌، مثل يك بيشه نور، مثل خواب دم 
صبح 


و چنان بي تابم‌، كه دلم مي خواهد 
بدوم تا ته دشت‌، بروم تا سر كوه‌. 
دورها آوايي است‌، كه مرا مي خواند.»

ماه 

رنگ تفسير مس بود. 
مثل اندوه تفهيم بالا مي آمد. 
سرو 
شيهه بارز خاك بود. 
كاج نزديك 
مثل انبوه فهم 
صفحه ساده فصل را سايه ميزد. 
كوفي خشك تيغال ها خوانده مي شد. 
از زمين هاي تاريك 
بوي تشكيل ادراك مي آمد. 
دوست 
توري هوش را روي اشيا 
لمس مي كرد. 
جمله جاري جوي را مي شنيد، 
با خود انگار مي گفت‌: 
هيچ حرفي به اين روشني نيست‌. 
من كنار زهاب 
فكر مي كردم‌: 
امشب 
راه معراج اشيا چه صاف است !

ظهر بود. 
ابتداي خدا بود. 


ريگ زار عفيف 
گوش مي كرد، 
حرف هاي اساطيري آب را مي شنيد. 
آب مثل نگاهي به ابعاد ادراك‌. 
لكلك 
مثل يك اتفاق سفيد 
بر لب بركه بود. 
حجم مرغوب خود را 
در تماشاي تجريد مي شست‌. 
چشم 
وارد فرصت آب مي شد. 
طعم پاك اشارات 
روي ذوق نمك زار از ياد مي رفت‌. 

باغ سبز تقرب 
تا كجاي كوير 
صورت ناب يك خواب شيرين؟ 

اي شبيه 
مكث زيبا 


در حريم علف هاي قربت ! 
در چه سمت تماشا 
هيچ خوشرنگ 
سايه خواهد زد؟ 
كي انسان 
مثل آواز ايثار 
در كلام فضا كشف خواهد شد؟ 

اي شروع لطيف‌! 
جاي الفاظ مجذوب ، خالي ! 

دم غروب ، ميان حضور خسته اشيا 

نگاه منتظري حجم وقت را مي ديد. 


و روي ميز ، هياهوي چند ميوه نوبر 
به سمت مبهم ادراك مرگ جاري بود. 
و بوي باغچه را ، باد، روي فرش فراغت 
نثار حاشيه صاف زندگي مي كرد. 
و مثل بادبزن ، ذهن‌، سطح روشن گل را 
گرفته بود به دست 
و باد مي زد خود را. 

مسافر از اتوبوس 
پياده شد: «چه آسمان تميزي!» 
و امتداد خيابان غربت او را برد. 

غروب بود. 
صداي هوش گياهان به گوش مي آمد. 
مسافر آمده بود 



و روي صندلي راحتي ، كنار چمن 
نشسته بود: 
«دلم گرفته ، 
دلم عجيب گرفته است‌. 
تمام راه به يك چيز فكر مي كردم 
و رنگ دامنه ها هوش از سرم مي برد. 
خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود. 
چه دره هاي عجيبي ! 
و اسب ، يادت هست ، 
سپيد بود 
و مثل واوه پاكي ، سكوت سبز چمن وار را چرا مي كرد. 
و بعد، غربت رنگين قريه هاي سر راه‌. 
و بعد تونل ها ، 
دلم گرفته ، 
دلم عجيب گرفته است‌. 
و هيچ چيز ، 
نه اين دقايق خوشبو،كه روي شاخه نارنج مي شود 
خاموش ، 
نه اين صداقت حرفي ، كه در سكوت ميان دو برگ اين 
گل شب بوست‌، 

 

نام شعر : نداي آغاز

كفش‌هايم كو،

كفش‌هايم كو،
چه كسي بود صدا زد: سهراب؟
آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ.
مادرم در خواب است.
و منوچهر و پروانه، و شايد همه مردم شهر.
شب خرداد به آرامي يك مرثيه از روي سر ثانيه‌ها مي‌گذرد
و نسيمي خنك از حاشيه سبز پتو خواب مرا مي‌روبد.
بوي هجرت مي‌آيد:
بالش من پر آواز پر چلچله‌هاست.

صبح خواهد شد
و به اين كاسه آب
آسمان هجرت خواهد كرد.

بايد امشب بروم.
من كه از بازترين پنجره با مردم اين ناحيه صحبت كردم
حرفي از جنس زمان نشنيدم.
هيچ چشمي، عاشقانه به زمين خيره نبود.
كسي از ديدن يك باغچه مجذوب نشد.
هيچ كسي زاغچه‌يي را سر يك مزرعه جدي نگرفت.
من به اندازه يك ابر دلم مي‌گيرد
وقتي از پنجره مي‌بينم حوري
- دختر بالغ همسايه -
پاي كمياب‌‌ترين نارون روي زمين
فقه مي‌خواند.

چيزهايي هم هست، لحظه‌هايي پر اوج
(مثلا" شاعره‌يي را ديدم
آن‌چنان محو تماشاي فضا بود كه در چشمانش
آسمان تخم گذاشت.
و شبي از شب‌ها
مردي از من پرسيد
تا طلوع انگور، چند ساعت راه است؟)

بايد امشب بروم.

بايد امشب چمداني را
كه به اندازه پيراهن تنهايي من جا دارد، بردارم
و به سمتي بروم
كه درختان حماسي پيداست،
رو به آن وسعت بي‌واژه كه همواره مرا مي‌خواند.
يك نفر باز صدا زد: سهراب
كفش‌هايم كو؟

كفش‌هايم كو؟

يدستي افشان ، تا ز سر انگشتانت صد قطره چكد ، هر 
قطره شود خورشيدي 


باشد كه به صد سوزن نور ، شب ما را بكند 
روزن روزن‌. 
ما بي تاب ، و نيايش بي رنگ . 
از مهرت لبخندي كن ، بنشان بر لب ما 
باشد كه سرودي خيزد در خورد نيوشيدن تو. 
ما هسته پنهان تماشاييم‌. 
ز تجلي ابري كن ، بفرست ، كه ببارد بر سر ما 
باشد كه به شوري بشكافيم ، باشد كه بباليم و 
به خورشيد تو پيونديم‌. 
ما جنگل انبوه دگرگوني‌. 
از آتش همرنگي صد اخگر برگير ، برهم تاب ، برهم پيچ : 
شلاقي كن ، و بزن بر تن ما 
باشد كه ز خاكستر ما ، در ما، جنگل يكرنگي به در 
آرد سر. 
چشمان بسپرديم ، خوابي لانه گرفت‌. 
نم زن بر چهره ما 
باشد كه شكوفا گردد زنبق چشم ، و شود سيراب 
از تابش تو ، و فرو افتد. 
بينايي ره گم كرد. 
ياري كن ، و گره زن نگه ما و خودت با هم 



باشد كه تراود در ما ، همه تو. 
ما چنگيم‌: هر تار از ما دردي ، سودايي‌. 
زخمه كن از آرامش ناميرا ، ما را بنواز 
باشد كه تهي گرديم ، آكنده شويم از والا« نت» 
خاموشي‌. 
آيينه شديم ، ترسيديم از هر نقش‌. 
خود را در ما بفكن‌. 
باشد كه فرا گيرد هستي ما را ، و دگر نقشي 
ننشيند در ما. 
هر سو مرز، هر سو نام‌. 
رشته كن از بي شكلي ، گذران از مرواريد زمان و مكان 
باشد كه بهم پيوندد همه چيز ، باشد كه نماند 
مرز، كه نماند نام‌. 
اي دور از دست ! پر تنهايي خسته است‌. 
گه گاه ، شوري بوزان 
باشد كه شيار پريدين در تو شود خاموش‌. 

كاج هاي زيادي بلند. 
زاغ هاي زيادي سياه‌. 


آسمان به اندازه آبي‌. 
سنگچين ها ، تماشا، تجرد. 
كوچه باغ فرا رفته تا هيچ‌. 
ناودان مزين به گنجشك‌. 
آفتاب صريح‌. 
خاك خوشنود. 

چشم تا كار مي كرد 
هوش پاييز بود. 

اي عجيب قشنگ! 
با نگاهي پر از لفظ مرطوب 
مثل خوابي پر از لكنت سبز يك باغ‌، 
چشم هايي شبيه حياي مشبك ، 
پلك هاي مردد 
مثل انگشت هاي پريشان خواب مسافر ! 
زير بيداري بيد هاي لب رود 


انس 
مثل يك مشت خاكستر محرمانه 
روي گرماي ادراك پاشيده مي شد. 
فكر 
آهسته بود. 
آرزو دور بود 
مثل مرغي كه روي درخت حكايت بخواند. 
دركجاهاي پاييزهايي كه خواهند آمد
يك دهان مشجر
از سفرهاي خوب
حرف خواهد زد؟

ابري نيست . 
بادي نيست‌. 


مي نشينم لب حوض‌: 
گردش ماهي ها ، روشني ، من ، گل ، آب‌. 
پاكي خوشه زيست‌. 

مادرم ريحان مي چيند. 
نان و ريحان و پنير ، آسماني بي ابر ، اطلسي هايي تر. 
رستگاري نزديك : لاي گل هاي حياط‌. 

نور در كاسه مس ، چه نوازش ها مي ريزد! 
نردبان از سر ديوار بلند ، صبح را روي زمين مي آرد. 
پشت لبخندي پنهان هر چيز. 
روزني دارد ديوار زمان ، كه از آن ، چهره من پيداست‌. 
چيزهايي هست ، كه نمي دانم‌. 
مي دانم ، سبزه اي را بكنم خواهم مرد. 
مي روم بالا تا اوج ، من پر از بال و پرم‌. 
راه مي بينم در ظلمت ، من پر از فانوسم‌. 
من پر از نورم و شن 
و پر از دار و درخت‌. 


پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج‌. 
پرم از سايه برگي در آب‌: 
چه درونم تنهاست‌. 

امشب 
در يك خواب عجيب 


رو به سمت كلمات 
باز خواهد شد. 
باد چيزي خواهد گفت. 
سيب خواهد افتاد، 
روي اوصاف زمين خواهد غلتيد، 
تا حضور وطن غايب شب خواهد رفت. 
سقف يك وهم فرو خواهد ريخت. 
چشم 
هوش محزون نباتي را خواهد ديد. 
پيچكي دور تماشاي خدا خواهد پيچيد. 
راز ، سر خواهد رفت. 
ريشه زهد زمان خواهد پوسيد. 
سر راه ظلمات 
لبه صحبت آب 
برق خواهد زد ، 
باطن آينه خواهد فهميد. 

امشب 
ساقه معني را 


وزش دوست تكان خواهد داد، 
بهت پرپر خواهد شد. 

ته شب ، يك حشره 
قسمت خرم تنهايي را 

تجربه خواهد كرد. 
داخل واژه صبح 
صبح خواهد شد. 
 

هم سطر، هم سپيد