نام شعر : روشني، من، گل، آب

ابري نيست

ابري نيست . 
بادي نيست.

صدای پای آب، نثار شبهای خاموش مادرم

دشت هايي چه فراخ‌! 
كوه هايي چه بلند! 


در گلستانه چه بوي علفي مي آمد! 
من در اين آبادي‌، پي چيزي مي گشتم‌: 
پي خوابي شايد، 
پي نوري‌، ريگي‌، لبخندي‌. 

پشت تبريزي ها 
غفلت پاكي بود، كه صدايم مي زد. 

پاي ني زاري ماندم‌، باد مي آمد، گوش دادم‌: 
چه كسي با من‌، حرف مي زند؟ 
سوسماري لغزيد. 
راه افتادم‌. 
يونجه زاري سر راه‌. 
بعد جاليز خيار، بوته هاي گل رنگ 
و فراموشي خاك‌. 

لب آبي 


گيوه ها را كندم‌، و نشستم‌، پاها در آب‌:
«من چه سبزم امروز 
و چه اندازه تنم هوشيار است‌! 
نكند اندوهي‌، سر رسد از پس كوه‌. 
چه كسي پشت درختان است؟ 
هيچ‌، مي چرخد گاوي در كرد. 
ظهر تابستان است‌. 
سايه ها مي دانند، كه چه تابستاني است‌. 
سايه هايي بي لك‌، 
گوشه يي روشن و پاك‌، 
كودكان احساس‌! جاي بازي اين جاست‌. 
زندگي خالي نيست‌: 
مهرباني هست‌، سيب هست‌، ايمان هست‌. 
آري 
تا شقايق هست‌، زندگي بايد كرد. 

در دل من چيزي است‌، مثل يك بيشه نور، مثل خواب دم 
صبح 


و چنان بي تابم‌، كه دلم مي خواهد 
بدوم تا ته دشت‌، بروم تا سر كوه‌. 
دورها آوايي است‌، كه مرا مي خواند.»

ماه 

رنگ تفسير مس بود. 
مثل اندوه تفهيم بالا مي آمد. 
سرو 
شيهه بارز خاك بود. 
كاج نزديك 
مثل انبوه فهم 
صفحه ساده فصل را سايه ميزد. 
كوفي خشك تيغال ها خوانده مي شد. 
از زمين هاي تاريك 
بوي تشكيل ادراك مي آمد. 
دوست 
توري هوش را روي اشيا 
لمس مي كرد. 
جمله جاري جوي را مي شنيد، 
با خود انگار مي گفت‌: 
هيچ حرفي به اين روشني نيست‌. 
من كنار زهاب 
فكر مي كردم‌: 
امشب 
راه معراج اشيا چه صاف است !

ظهر بود. 
ابتداي خدا بود. 


ريگ زار عفيف 
گوش مي كرد، 
حرف هاي اساطيري آب را مي شنيد. 
آب مثل نگاهي به ابعاد ادراك‌. 
لكلك 
مثل يك اتفاق سفيد 
بر لب بركه بود. 
حجم مرغوب خود را 
در تماشاي تجريد مي شست‌. 
چشم 
وارد فرصت آب مي شد. 
طعم پاك اشارات 
روي ذوق نمك زار از ياد مي رفت‌. 

باغ سبز تقرب 
تا كجاي كوير 
صورت ناب يك خواب شيرين؟ 

اي شبيه 
مكث زيبا 


در حريم علف هاي قربت ! 
در چه سمت تماشا 
هيچ خوشرنگ 
سايه خواهد زد؟ 
كي انسان 
مثل آواز ايثار 
در كلام فضا كشف خواهد شد؟ 

اي شروع لطيف‌! 
جاي الفاظ مجذوب ، خالي ! 

صدا کن مرا

صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

 که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

 من از طعم تصنیف درمتن

ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد

 و خاصیت عشق این است

 کسی نیست

 بیا زندگی را بدزدیم آن وقت

میان دو دیدار قسمت کنیم

بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم

بیا زودتر چیزها

را ببینیم

ببین عقربک های فواره در صفحه ساعت حوض

زمان را به گردی بدل می کنند

بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام

بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را

 مرا گرم کن

و یک بار هم در بیابان کاشان هوا ابر شد

و باران تندی گرفت

 و سردم شد آن وقت در پشت

یک سنگ

اجاق شقایق مرا گرم کرد

در این کوچه هایی که تاریک هستند

 من از حاصل ضرب تردید و کبریت می ترسم

من از سطح سیمانی قرن می ترسم

 بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است

مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد

مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات

اگر کاشف معدن صبح آمد صدا کن مرا

 و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشت های تو بیدار خواهم شد

 و آن وقت

حکایت کن از بمبهایی که من خواب بودم و افتاد

حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم و تر شد

بگو چند مرغابی از روی

دریا پریدند

در آن گیر و داری که چرخ زره پوش از روی رویای کودک گذر داشت

قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست

بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد

چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد

چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید

و آن وقت

من مثل ایمانی از تابش استوا گرم

 ترا در سر آغاز یک باغ خواهم نشانید

سهراب سپهري

شب آرامی بود

می روم در ایوان، تا بپرسم از خود

زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چایی در دست

گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من

خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا

لب پاشویه نشست

پدرم دفتر شعری آورد، تکيه بر پشتی داد

شعر زیبایی خواند ، و مرا برد،  به آرامش زیبای یقین

با خودم می گفتم:

زندگی،  راز بزرگی است که در ما جاریست

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست

زندگی ، آبتنی کردن در این رود است

وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

هیچ!!!

زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت

زندگی در همین اکنون است

زندگی شوق رسیدن به همان

فردایی است، که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی

ظرف امروز، پر از بودن توست

شاید این خنده که امروز، دریغش کردی

آخرین فرصت همراهی با، امید است

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک

به جا می ماند

زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ

زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود

زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر

زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ

زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق

زندگی فهم نفهمیدن هاست

زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود

تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست

آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست

فرصت بازی این پنجره را دریابیم

در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل برگیریم

رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست

زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند

چای مادر، که مرا گرم نمود

نان خواهر، که به ماهی ها داد

زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم

زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت

زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست

لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست

من دلم می خواهد

قدر این خاطره را دریابیم

دم غروب ، ميان حضور خسته اشيا 

نگاه منتظري حجم وقت را مي ديد. 


و روي ميز ، هياهوي چند ميوه نوبر 
به سمت مبهم ادراك مرگ جاري بود. 
و بوي باغچه را ، باد، روي فرش فراغت 
نثار حاشيه صاف زندگي مي كرد. 
و مثل بادبزن ، ذهن‌، سطح روشن گل را 
گرفته بود به دست 
و باد مي زد خود را. 

مسافر از اتوبوس 
پياده شد: «چه آسمان تميزي!» 
و امتداد خيابان غربت او را برد. 

غروب بود. 
صداي هوش گياهان به گوش مي آمد. 
مسافر آمده بود 



و روي صندلي راحتي ، كنار چمن 
نشسته بود: 
«دلم گرفته ، 
دلم عجيب گرفته است‌. 
تمام راه به يك چيز فكر مي كردم 
و رنگ دامنه ها هوش از سرم مي برد. 
خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود. 
چه دره هاي عجيبي ! 
و اسب ، يادت هست ، 
سپيد بود 
و مثل واوه پاكي ، سكوت سبز چمن وار را چرا مي كرد. 
و بعد، غربت رنگين قريه هاي سر راه‌. 
و بعد تونل ها ، 
دلم گرفته ، 
دلم عجيب گرفته است‌. 
و هيچ چيز ، 
نه اين دقايق خوشبو،كه روي شاخه نارنج مي شود 
خاموش ، 
نه اين صداقت حرفي ، كه در سكوت ميان دو برگ اين 
گل شب بوست‌، 

 

نام شعر : نداي آغاز

كفش‌هايم كو،

كفش‌هايم كو،
چه كسي بود صدا زد: سهراب؟
آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ.
مادرم در خواب است.
و منوچهر و پروانه، و شايد همه مردم شهر.
شب خرداد به آرامي يك مرثيه از روي سر ثانيه‌ها مي‌گذرد
و نسيمي خنك از حاشيه سبز پتو خواب مرا مي‌روبد.
بوي هجرت مي‌آيد:
بالش من پر آواز پر چلچله‌هاست.

صبح خواهد شد
و به اين كاسه آب
آسمان هجرت خواهد كرد.

بايد امشب بروم.
من كه از بازترين پنجره با مردم اين ناحيه صحبت كردم
حرفي از جنس زمان نشنيدم.
هيچ چشمي، عاشقانه به زمين خيره نبود.
كسي از ديدن يك باغچه مجذوب نشد.
هيچ كسي زاغچه‌يي را سر يك مزرعه جدي نگرفت.
من به اندازه يك ابر دلم مي‌گيرد
وقتي از پنجره مي‌بينم حوري
- دختر بالغ همسايه -
پاي كمياب‌‌ترين نارون روي زمين
فقه مي‌خواند.

چيزهايي هم هست، لحظه‌هايي پر اوج
(مثلا" شاعره‌يي را ديدم
آن‌چنان محو تماشاي فضا بود كه در چشمانش
آسمان تخم گذاشت.
و شبي از شب‌ها
مردي از من پرسيد
تا طلوع انگور، چند ساعت راه است؟)

بايد امشب بروم.

بايد امشب چمداني را
كه به اندازه پيراهن تنهايي من جا دارد، بردارم
و به سمتي بروم
كه درختان حماسي پيداست،
رو به آن وسعت بي‌واژه كه همواره مرا مي‌خواند.
يك نفر باز صدا زد: سهراب
كفش‌هايم كو؟

كفش‌هايم كو؟

يدستي افشان ، تا ز سر انگشتانت صد قطره چكد ، هر 
قطره شود خورشيدي 


باشد كه به صد سوزن نور ، شب ما را بكند 
روزن روزن‌. 
ما بي تاب ، و نيايش بي رنگ . 
از مهرت لبخندي كن ، بنشان بر لب ما 
باشد كه سرودي خيزد در خورد نيوشيدن تو. 
ما هسته پنهان تماشاييم‌. 
ز تجلي ابري كن ، بفرست ، كه ببارد بر سر ما 
باشد كه به شوري بشكافيم ، باشد كه بباليم و 
به خورشيد تو پيونديم‌. 
ما جنگل انبوه دگرگوني‌. 
از آتش همرنگي صد اخگر برگير ، برهم تاب ، برهم پيچ : 
شلاقي كن ، و بزن بر تن ما 
باشد كه ز خاكستر ما ، در ما، جنگل يكرنگي به در 
آرد سر. 
چشمان بسپرديم ، خوابي لانه گرفت‌. 
نم زن بر چهره ما 
باشد كه شكوفا گردد زنبق چشم ، و شود سيراب 
از تابش تو ، و فرو افتد. 
بينايي ره گم كرد. 
ياري كن ، و گره زن نگه ما و خودت با هم 



باشد كه تراود در ما ، همه تو. 
ما چنگيم‌: هر تار از ما دردي ، سودايي‌. 
زخمه كن از آرامش ناميرا ، ما را بنواز 
باشد كه تهي گرديم ، آكنده شويم از والا« نت» 
خاموشي‌. 
آيينه شديم ، ترسيديم از هر نقش‌. 
خود را در ما بفكن‌. 
باشد كه فرا گيرد هستي ما را ، و دگر نقشي 
ننشيند در ما. 
هر سو مرز، هر سو نام‌. 
رشته كن از بي شكلي ، گذران از مرواريد زمان و مكان 
باشد كه بهم پيوندد همه چيز ، باشد كه نماند 
مرز، كه نماند نام‌. 
اي دور از دست ! پر تنهايي خسته است‌. 
گه گاه ، شوري بوزان 
باشد كه شيار پريدين در تو شود خاموش‌. 

كاج هاي زيادي بلند. 
زاغ هاي زيادي سياه‌. 


آسمان به اندازه آبي‌. 
سنگچين ها ، تماشا، تجرد. 
كوچه باغ فرا رفته تا هيچ‌. 
ناودان مزين به گنجشك‌. 
آفتاب صريح‌. 
خاك خوشنود. 

چشم تا كار مي كرد 
هوش پاييز بود. 

اي عجيب قشنگ! 
با نگاهي پر از لفظ مرطوب 
مثل خوابي پر از لكنت سبز يك باغ‌، 
چشم هايي شبيه حياي مشبك ، 
پلك هاي مردد 
مثل انگشت هاي پريشان خواب مسافر ! 
زير بيداري بيد هاي لب رود 


انس 
مثل يك مشت خاكستر محرمانه 
روي گرماي ادراك پاشيده مي شد. 
فكر 
آهسته بود. 
آرزو دور بود 
مثل مرغي كه روي درخت حكايت بخواند. 
دركجاهاي پاييزهايي كه خواهند آمد
يك دهان مشجر
از سفرهاي خوب
حرف خواهد زد؟

ابري نيست . 
بادي نيست‌. 


مي نشينم لب حوض‌: 
گردش ماهي ها ، روشني ، من ، گل ، آب‌. 
پاكي خوشه زيست‌. 

مادرم ريحان مي چيند. 
نان و ريحان و پنير ، آسماني بي ابر ، اطلسي هايي تر. 
رستگاري نزديك : لاي گل هاي حياط‌. 

نور در كاسه مس ، چه نوازش ها مي ريزد! 
نردبان از سر ديوار بلند ، صبح را روي زمين مي آرد. 
پشت لبخندي پنهان هر چيز. 
روزني دارد ديوار زمان ، كه از آن ، چهره من پيداست‌. 
چيزهايي هست ، كه نمي دانم‌. 
مي دانم ، سبزه اي را بكنم خواهم مرد. 
مي روم بالا تا اوج ، من پر از بال و پرم‌. 
راه مي بينم در ظلمت ، من پر از فانوسم‌. 
من پر از نورم و شن 
و پر از دار و درخت‌. 


پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج‌. 
پرم از سايه برگي در آب‌: 
چه درونم تنهاست‌. 

امشب 
در يك خواب عجيب 


رو به سمت كلمات 
باز خواهد شد. 
باد چيزي خواهد گفت. 
سيب خواهد افتاد، 
روي اوصاف زمين خواهد غلتيد، 
تا حضور وطن غايب شب خواهد رفت. 
سقف يك وهم فرو خواهد ريخت. 
چشم 
هوش محزون نباتي را خواهد ديد. 
پيچكي دور تماشاي خدا خواهد پيچيد. 
راز ، سر خواهد رفت. 
ريشه زهد زمان خواهد پوسيد. 
سر راه ظلمات 
لبه صحبت آب 
برق خواهد زد ، 
باطن آينه خواهد فهميد. 

امشب 
ساقه معني را 


وزش دوست تكان خواهد داد، 
بهت پرپر خواهد شد. 

ته شب ، يك حشره 
قسمت خرم تنهايي را 

تجربه خواهد كرد. 
داخل واژه صبح 
صبح خواهد شد. 
 

هم سطر، هم سپيد