(اي مصب سلامت ! 
شور تن در تو شيرين فرو مي نشيند.) 
جيك جيك پريروز گنجشك هاي حياط 
روي پيشاني فكر او ريخت . 
جوي آبي كه از پاي شمشاد ها تا تخيل روان بود 
جهل مطلوب تن را به همراه مي برد. 
كودك از سهم شاداب خود دور مي شد. 
زير باران تعميدي فصل 
حرمت رشد 
از سر شاخه هاي هلو روي پيراهنش ريخت‌. 
در مسير غم صورتي رنگ اشيا 
ريگ هاي فراغت هنوز 
برق مي زد. 
پشت تبخير تدريجي موهبت ها 
شكل پرپرچه ها محو مي شد. 

كودك از باطن حزن پرسيد: 
تا غروب عروسك چه اندازه راه است؟ 

هجرت بزرگي از شاخه‌، او را تكان داد. 


پشت گل هاي ديگر 
صورتش كوچ مي كرد. 

( صبحگاهي در آن روزهاي تماشا 
كوچ بازيچه ها را 
زير شمشادهاي جنوبي شنيدم‌. 
بعد، در زير گرما 
مشتم از كاهش حجم انگور پر شد. 
بعد، بيماري آب در حوض هاي قديمي 
فكرهاي مرا تا ملامت كشانيد. 
بعد ها، در تب حصبه دستم به ابعاد پنهان گل ها رسيد. 
گرته دلپذير تغافل 
روي شن هاي محسوس خاوش مي شد. 
من 
روبرو مي شدم با عروج درخت ، 
با شيوع پر يك كلاغ بهاره‌، 
با افول وزغ در سجاياي نا روشن آب ، 
با صميميت گيج فواره حوض ، 


با طلوع تر سطل از پشت ابهام يك چاه‌.) 

كودك آمد ميان هياهوي ارقام‌. 
(اي بهشت پريشاني پاك پيش از تناسب ! 
خيس حسرت ، پي رخت آن روزها مي شتابم‌.) 
كودك از پله هاي خطا رفت بالا. 
ارتعاشي به سطح فراغت دويد. 
وزن لبخندادراك كم شد