ای معلم   تو را سپاس : ای آغاز بی پایان ، ای وجود بی کران ، تو را سپاس

ای والا مقام ،   ای فراتر از کلام، تورا سپاس

ای که همچون   باران بر کویر خشک اندیشه ام باریدی  

روزت مبارک

قال رسول الله صلی الله علیه و آله :

أكرِموا العلَماءَ فانّهم ورثةُ الانبیاءِ فَمَن أكرَمَهُم فَقد أكرَمَ اللهَ و رسولَهُ.

رسول اکرم که سلام خداوند بر او و خاندانش باد فرمود:

عالمان را گرامی بدارید كه آنان وارث پیامبران‌اند، پس هر كس آنها را گرامی بدارد 
و اكرام كند، همانا خدا و رسولش را گرامی داشته است.

«نهج الفصاحه، ح 450»

اندیشه ام از تو سبز و آباد شده

 از جهل وغم این فکرتم آزاد شده

 در مکتب پاک و شاد استاد ببین

 غم رفته زجانم ودلم شاد شده

 در مکتب تو همیشه شاگردم من

 دور از رخ تو همیشه پر دردم من

 در فصل بهار و روز استاد ببین

 بی نور معلم این چنین زردم من

آموزش عشقم از همین مکتب توست

 اندوخته ی سوادم از این لب توست

 گفتم که مریضم و بیا بستر من

 چون عامل دردم این غم و این تب توست

 با این گچ عشق تخته ی جانم زن

 خطّی ز کلام خود به ایمانم زن

 صد درس در این کلاست آموخته ام

 یک درس ز عشق جان ویرانم زن

من معلم هستم

حرفه ام هست رسالات نبی

شغل من پرورش گل باشد       گل و ریحان ُغنچه های کوچک

مریم و نرگس و شب بو           یاس و شبنم ُُرزخوشبو

همه شاگردانم گل هستند      نوگلانم همه سوگل هستند

من معلم هستم....و   به خود می بالم

چون که روشنگر راهی باشم....که بود راهنمای گلها

چون که شمعم به رهی طولانی.....از برای آنها

من به خود می بالم و بود زمزمه ام در همه حال:

تا کنون چند نفر را بده ام راهنما؟

یا که اصلاُ هنرم چیست؟چه توانم کردن تا که بهتر باشم ؟

یا چه باید بکنم در ره علم و هنر؟

یا که من در ره انجام هدف ُاز برای باغبانی کردن :

با چه تدبیر توانم گل رز را بهتر از قبل شکوفا کردن ؟

با چه ترفند و هنر می توانم به شفایق ذوق و انگیزه دهم؟

من به یاس و نرگس چه بگویم که توانمند شوند در هنرمندی و علم آموزی؟

راز خوشبختی را با کدامین واژه به همه گلهایم خوب تفهیم کنم ؟

من دعایم این است بر سر سجاده :

مهربانا:ما را از برای باغی که امانت باشد نزدمان هر ساله

رهنما باش خودت      بینشی ده سرشار

دانشی ده بسیار      هنری افزون تر

صبر ایوب نبی          تو به ما هدیه نما

قلبمان کن پرنور      سینه هامان پرشور

دیده ای بینا ده       تو به ما ای دادار

تا که در حفظ امانت هامان

شاد و پیروز شویم

در ره پرورش گلهامان

باغبانی باشیم     پرتلاش و پرشور       سخت کوش و مسرور      با صفا و پر شور

ای خدا گلهامان      همه محتاج تواند       همه را با لطفت    در پناه مهرت    سبز و پیروز بدار

در لابلای صفحات دنبال پیامی بودم تا برای پاسداشت روز معلم اینجا یادداشت کنم.ولی همه تکراری بودند.

حتی انها که از معلمان بزرگ بود.برخود نهیب زدم پس اندیشه ای که معلمان به تو آموختند کجا به کارت می‌آید.

حرفهای زیبائی که سرکلاس آن بزرگواران یادت دادند چه شد.کجارفت ان بذرهائی که کاشتند.فراموش کردی که حتی کلامت تکامل یافته از گوهر وجود معلمانت بود؟.از یاد برده‌ای که خنده‌ و گریه ات گاهی بند دلشان را گسسته.

آیا میتوانی نام معلمانت را فقط یکبار مرور کنی؟اصلا معلم کیست؟

او که بر تابلوسیاه کلاس برایت جمله ها می‌نوشت؟

یا او که بر لوح قلبت نقش زندگی هک کرد؟

یا هرکسی که تو را از بند نادانی آزاد کرد؟

بیندیش.ای من !بیندیش.امروز قدری سکوت اختیار کن و بیندیش!معلمانت را دریاب.و همانطور که آموختی بیاموز.هرکه دست بر سر نادانی‌ات کشید امروز تو دست کشیدن از نادانی را آغاز کن.بخواه که بفهمی.برو که بدانی.

نایست.از امروز بخوان.بخوان.به نام پروردگارت.

سلام اي معلم....

سلام اي معلم بزرگوار                    كه رهنماي زندگاني مني

رفيق دوره ي عزيز كودكي               چراغ دوره ي جواني مني

  ******

تو با كلام گرم و مهربان خود                به من شجاعت و اميد مي دهي

مرا هراس از غم سياه نيست            تو مژده هاي شادي سپيد مي دهي

    ******

سلام اي كه در اتاق تنگ درس           دل مرا چو آسمان گشوده اي

به پرتو سواد  ديده ي  مرا                    به راز هاي اين جهان گشوده اي

******

خدا و مادر و تو و پدر،همه                    چهار يار زندگاني منيد

به راستي كه هر چه دارم از شماست      شما اميد جاوداني منيد

                                                                      محمود كيانوش