داستان حضرت ابراهيم (عليه السلام )

حضرت ابراهيم (عليه السلام ) در قرآن 
از حضرت ابراهيم ٦٩ مرتبه در قرآن نام برده شده است و در ٢٥ سوره از ايشان سخن به ميان آمده است . در آيات قرآن نسبت به اين پيامبر بزرگ مدح و ستايش فراوان شده و صفات ارزنده او يادآورى گرديد است ؛ اين موضوع بيانگر عنايت خاص قرآن به زندگى ابراهيم است تا پيروان قرآن آن را بخوانند و از آن درس هاى بزرگ زندگى را بياموزند.

به گفته قرآن او از نيكان (٢٠٢) ، صالحان (٢٠٣) ، قانتان (٢٠٤) ، صديقان (٢٠٥)، بردباران (٢٠٦) و وفاكنندگان به عهد(٢٠٧) بود و شجاعتى بى نظير و سخاوتى فوق العاده داشت .

خداوند متعال ابراهيم را با القابى چون ، حنيف ، مسلم ، حليم ، اواه ، منيب و صديق ياد كرده است و با اوصافى چون : شاكر و سپاسگزار نعمت هاى خدا، مطيع خالق ، داراى قلب سليم ، عامل و فرمانبردار كامل دستورهاى آفريدگار حكيم و بنده مؤ من و نيكوكار پروردگار نام برده و او را ستوده است .

قرآن كريم با اشاره به يك مصداق كامل اين بنده شكرگزار خدا، يعنى ابراهيم ، از ميان صفات برجسته او به پنج صفت اشاره كرده و فرموده است :

١) ((ابراهيم خود امتى بود)) (٢٠٨) ؛ در اين كه چرا ابراهيم ((امت )) ناميده شده است ، نكات زير قابل ملاحظه است :

- ابراهيم چنان شخصيتى داشت كه به تنهايى يك امت بود. به عبارت ديگر، شخصيتش معادل يك امت بزرگ بود.

- ابراهيم رهبر و مقتدا و معلم بزرگ انسانيت بود و به همين جهت به او ((امت )) گفته شده است ، زيرا امت به كسى گفته مى شود كه مردم به او اقتدا كنند و رهبريش را بپذيرند.

- ابراهيم در آن زمان كه هيچ خداپرستى در محيطش نبود و همه در شرك و بت پرستى غوطه ور بودند، تنها موحد و يكتا پرست بود پس او به تنهايى امتى و مشركان محيطش امت ديگر بودند.

- ابراهيم سرچشمه پيدايش امتى بود و به همين سبب او امت ناميده شده است .

آرى ، ابراهيم يك امت و يك پيشواى بزرگ بود، يك مرد امت ساز بود و در آن روز كه در محيط اجتماعيش كسى دم از توحيد نمى زد، او منادى بزرگ توحيد بود.

٢) وصف ديگر او اين بود كه ((بنده مطيع خدا بود)). 

٣) ((او همواره در خط مستقيم الله و طريق حق ، گام مى سپرد))

٤) ((او هرگز از مشركان نبود))

٥) او مردى بود كه ((همه نعمت هاى خدا را شكر گزارى مى كرد)). 

پس از بيان اين اوصاف پنجگانه ، به بيان پنج نتيجه مهم اين صفات مى پردازد و مى فرمايد:

- ((خدا ابراهيم را براى نبوت و ابلاغ دعوتش برگزيد)) 

- ((خدا او را به راه راست هدايت كرد)) و از هر گونه لغزش و انحراف حفظ نمود چرا كه هدايت الهى به دنيا لياقت ها و شايستگى هايى است كه انسان از خود ظاهر مى سازد چون بى حساب چيزى به كسى نمى دهند.

- ((ما در دنيا به او حسنه داديم )) 

- ((و در آخرت از صالحان است )) 

- آخرين امتيازى كه خدا به ابراهيم در برابر آن همه صفات برجسته داد، اين بود كه مكتب او نه تنها براى اهل عصرش ، كه براى هميشه ، مخصوصا براى امت اسلامى يك مكتب الهام بخش گرديد. قرآن مى فرمايد: ((سپس به تو - پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم ) - وحى فرستاديم كه از آيين ابراهيم كه ايمانى خالص داشت و از مشركان نبود، پيروى كن ))