كيانوش درباره‌ي تجربه‌ي خود در مجله‌هاي پيك، مي‌گويد: " چندي بود كه انتشار مجله‌هاي پيك با مديريت ايرج جهانشاهي و همكاري پاك‌دلان روشن‌انديشي مثل اسماعيل سعادت،‌ فردوس وزيري، پروين دولت‌آبادي و همكاري مؤسسه انتشارات فرانكلين آغاز شده بود. يك روز علي اصغر مهاجر ( مدير مؤسسه) از من خواست كه همكاري با پيك را بپذيرم. همكاري را پذيرفتم. چند شماره از مجله را ورق زدم و شعرهاي آن را خواندم. شعرهايي را كه در عهد كودكي و نوجواني به عنوان شعر كودك و نوجوان به خورد حافظه و ذهن من و هم‌سالان من داده بودند، به ياد آوردم و فكر كردم كه در سرزمين ما هنوز شعري كه بتوان آن را شعر كودك خواند، به وجود نيامده است. در آن موقع بود كه گفتن شعر براي كودكان و نوجوانان را آغاز كردم و به مرور براي آن به اصول و قواعدي رسيدم و سرانجام، حاصل تجربه‌ها و تأملاتم را در كتابي كوچك با عنوان شعر كودك در ايران منتشر كردم".

به اين ترتيب، محمود كيانوش شايد بدون آن كه خود خواسته باشد،‌ شعر كودك (و نوجوان) را دچار يك تحول اساسي كرد و كارنامه‌اي پربرگ و بار از آن نيز عرضه داد. از مطالعه‌ي مجموعه‌ي نوشته‌هاي كيانوش مي‌توان دريافت كه به باور اين بنيان‌گذار شعر كودك، نبايد شعر كودك را به زبان كودكان و يا كودكانه سرود. به نظر وي شاعري كه براي كودكان شعر مي‌گويد، البته بايد كودكان را دوست بدارد و به آن‌ها عشق بورزد. اما بايد بداند كه بابرگشت گذرا به دنياي كودكي خود نمي‌تواند با كودكان و جهان آن‌ها ارتباط برقرار كند.