کودک در بیان و اظهار حالات عاطفی اش در سن6-8 سالگی صمیمی و آزاد است و گاهی دیده می شود که این عواطف را تا حدودی کنترل می کند و به انها رنگ اجتماعی می دهد .

کودک 9-11 ساله نیاز به استقلال دارد و این نیاز از طرف بزرگترها نادیده گرفته می شود و همین امر موجب تضاد و اختلاف بین پدر و مارد و کودک می گردد.کودک 6-9  ساله به تشویق و توجه نیاز فراوان دارد و تشویق غیر منتظره اثر مثبت تری نسبت به تشویق موردانتظار در روحیه کودک می گذارد .

کودک 6-9  رضایت و خوشحالی معلم خود را دوست دارد و برای جلب رضایت او ، حاضر به هر گونه تلاش است .

در کودک 9-12 ساله وجدان اخلاقی کودک رشد می یابد و معلم با بیان غیر مستقیم و از ورای قصه و شعر مفاهیم اخلاقی را برایشان بیان کند.

کودک می تواند پیوند های عاطفی اش را معقول تر سازد و برای مدتی بطور موقت از افراد خانواده که دوستش دارند بدون اضطراب جدا شود.

کودک در این دوره یاد میگیرد که روابط در خانه فردی تر و عاطفی تر و در مدرسه جمعی تر و منطقی تر است .

پسرها بیش از دخترها در این دوره پرخاشگری می کنند، البته الگویی که به آنها ارائه می شود در ایجاد و تثبیت پرخاشگری موثر است .

7-12سالگی  کودک اشکارا گریه نمی کند ولی گریه اش از ته دل است .

دوگانگی روانی دارد ف بعضی روزها شاد و بعضی روزها ناشاداست .

از تراشیدن مداد و تیز کردن نوک آن لذت می برند.

حس تشخیص و تمیز در او بیشتر است و به خواندن علاقه نشان می دهد.

بعضی روزها قدرت یادگیری مطلب را خوب دارد و بعضی روزها همه چیز را فراموش می کند.

طبق نظر هانت کودک در این سن فردی عینی است انگیخته عمل می کند ، فوری واکنش نشان می دهد ، سریع جواب می دهد و در برابر مشکلات کم تحمل است .( قدرت حل مساله ندارد و محیط علمی را فراهم کنیم .)