کوچک که بوديم چه دل هاي بزرگي داشتيم
اکنون که بزرگيم چه دلتنگيم
کاش دلهامون به بزرگي بچگي بود
کاش همان کودکي بوديم که حرفهايش
را از نگاهش مي توان خواند
کاش براي حرف زدن
نيازي به صحبت کردن نداشتيم
کاش براي حرف زدن فقط نگاه کافي بود
کاش قلبها در چهره بود
اما اکنون اگر فرياد هم بزنيم کسي نمي فهمد
و دل خوش کرده ايم که سکوت کرده ايم
سکوت پر بهتر از فرياد تو خاليست
سکوتي را که يک نفر بفهمد
بهتر از هزار فريادي است که هيچ کس نفهمد
سکوتي که سرشار از ناگفته هاست
ناگفته هايي که گفتنش يک درد و نگفتنش هزاران درد دارد دنيا را ببين...
بچه بوديم از آسمان باران مي آمد
بزرگ شده ايم از چشمهايمان مي آيد!
بچه بوديم همه چشماي خيسمون رو ميديدن
بزرگ شديم هيچکي نميبينه
بچه بوديم تو جمع گريه مي کرديم!
بزرگ شديم تو خلوت !
بچه بوديم راحت دلمون نمي شکست
بزرگ شديم خيلي آسون دلمون مي شکنه
بچه بوديم همه رو ۱۰ تا دوست داشتيم ....!
بزرگ که شديم بعضي ها رو هيچي ...!!
بعضي هارو کم و بعضي ها رو بي نهايت دوست داريم
بچه که بوديم قضاوت نمي کرديم و همه يکسان بودن
بزرگ که شديم قضاوتهاي درست و غلط باعث شد که
اندازه دوست داشتنمون تغيير کنه
کاش هنوزم همه رو
به اندازه همون بچگي ۱۰ تا دوست داشتيم.........
برچسب‌ها: بچه, بزرگ, دل, دوست
.: Weblog Themes By Pichak :.